Kan kunst steun en troost bieden?
Zelf schilderen was iets wat ik al op hele jonge leeftijd wilde doen. Op de kleuterschool mochten wij om de beurt een schilderwerkje maken op een echte schildersezel. Ik weet nu nog hoe blij ik mij voelde toen ik eindelijk mocht schilderen.
De behoefte om mij te willen uiten op het doek is altijd gebleven. Soms speelt het zich alleen af in mijn hoofd, maar gelukkig heb ik ook vaak echt geschilderd. Aquarel, schilderen op zijde en een combinatie van acryl en olieverf. Mooie heldere krachtige kleuren, daar hou ik van. Het hoogtepunt was, dat ik bij Jovar in Aalsmeer een eigen atelier had. Een ruimte waar ik echt aan de slag kon. Onder één dak met andere schilders en kunstenaars, dat was heel inspirerend.
In dit atelier heb ik ook mijn serie Bloesembomen geschilderd. Even los van de zaken van alle dag, géén prikkels, vanuit mijzelf schilderen en gewoon met kleuren en gevoel bezig zijn. Dit stukje gaat over een Bloesemboom schilderij. Ik was in mijn atelier en in de loop van de ochtend kwamen 2 collega’s even buurten. Eén van hen pakte een stoel en ging voor mijn schilderij zitten. Ik zag haar wegdromen, ze werd blij, voelde zich “aangeraakt”. Het herinnerde haar aan de lichtfeesten in Italië.
Een uur na dit bezoek hoorde ik dat deze collega kanker had, in een vergevorderd stadium. Zij had er bij ons op het atelier nog niet over gesproken, omdat dit de laatste plek was die “kankervrij” was. Hier kon ze nog even doen alsof het niet zo was. Later die de ochtend ben ik naar haar toe gegaan en heb haar dit schilderij gegeven. Als steun, omdat ik voelde dat zij er blij van werd. Zij heeft het in dank aanvaard.
Maanden later kwam haar dochter bij mij op bezoek in het atelier om het schilderij terug te brengen. Het was voor haar te pijnlijk om het te bewaren. Zij vertelde: mijn moeder heeft dit schilderij tot haar allerlaatste uur in haar zicht gehouden. Het gaf haar steun en kracht. Zij zag naast de boom een etherisch stukje oneindigheid van kleuren en zei: daar ga ik heen. Dat heeft mij toen diep geraakt en het emotioneert mij nu nog.
Een tijdje later kwam er een kunstwebsite dame met een fotografe in mijn atelier. Toen de fotografe en ik even samen waren, zag ik dat zij langere tijd bleef staan bij mijn Bloesemschilderij. Zij vertelde dat dit schilderij haar aantrok en “aanraakte”. Ze kon er niet van loskomen. Ik vroeg: heb je de laatste tijd veel meegemaakt? Haar antwoord was: mijn man is een half jaar geleden overleden en er is bij mij kanker geconstateerd……